Wednesday, November 29, 2006

....คำถาม....

....คนเราผลิตน้ำตาได้มากมายแค่ไหนกัน
ต้องร้องไห้สักเท่าไร น้ำตามันถึงจะหมดไป....




เราจะใช้ชีวิตอยู่ต่อไปด้วยความรู้สึกแบบไหน?

เราจะรักใครมากมายจนสุดหัวใจแบบนี้ได้อีกไหม?

เราจะมีความสุขอย่างเต็มที่ได้อีกไหม?




คำถาม

ที่ไม่เคยมีคำตอบ


....
....
....
....





7 comments:

Anonymous said...

โบ๊ต..

ข้อสังเกตอย่างนึง.. งานเขียนของมึงคล้ายกับภาพเขียนสมัย renaissance ทุกอย่างดูประณีต ลงตัว ทุกส่วนของภาพเกิดจากความตั้งใจ งานเต็มไปด้วยเนื้อหา ไม่มีส่วนไหนในภาพไม่ถูกลงสี ภาพที่ออกมาสวย classic มีรูปแบบชัดเจน..

แต่.. ทุกคนต้องชอบภาพเขียนแบบนี้หรือป่าว? ถ้าเค้าบอกว่าชอบ ขอถามต่อว่า ให้ไปแขวนไว้ที่บ้าน เอามั้ย? ภาพแบบนี้บางทีขาดเสน่ห์กับคนบางกลุ่ม เค้าชื่นชม แต่ดูซักพัก เค้าก็เบื่อ..

คล้าย ๆ กัน.. มึงทำนู้นทำนี่ จริงใจ มุ่งมั่น คาดหวังว่ามันต้องออกมาเป็นภาพวาดที่สวยที่สุด เป็นภาพที่ใกล้เคียงกับอุดมคติ.. แต่ได้คิดหรือปล่าว ว่าคนที่มึงวาดรูปนี้ให้ เค้าอยากได้ภาพวาดแบบไหน.. เค้าอาจจะเลือกภาพการ์ตูนง่าย ๆ ที่ดูเหมือนเป็นภาพชุ่ย ๆ แต่ดูน่ารัก มีเสน่ห์ ไปไว้ที่บ้าน แทนที่จะเป็นภาพวาด portrait คุณภาพระดับ rembrandt แต่ใครวาดก็ใช้ layout เหมือนกันก็ได้.. ความพอดีอยู่ตรงไหน..

ถ้าเทียบกับหนัง.. มึงชอบหนังเรื่อง be with you ใช่มั้ย.. ความรัก ไม่เท่ากับ ความยึดติด.. ความจริงใจ ไม่ได้เท่ากับหัวปักหัวปำ ไม่ได้มา ไม่เป็นไร เต็มใจที่จะทำให้ และก็พร้อมที่จะเสียไป..

เค้าอาจจะชอบ be with you เหมือนมึง แต่ไม่ชอบ romeo & juliet หรือคู่กรรม.. ความจริงใจเกินไป บางทีก็ดูน่ากลัว..

มึงว่ากูเป็นคนเดียวในโลกหรือป่าว ที่จะไม่ดีใจ ถ้ามีคนมาบอกว่าเค้าจะรักกูตลอดไป หรือจะยอมตายเพื่อกู.. เค้าอาจจะเป็นเหมือนกูก็ได้น่ะ..

ลืมบอกไป กูว่างานเขียนบอกนิสัยคนได้พอควร.. กูอาจจะไม่รู้นิสัยมึงทุกอย่าง แต่ก็รู้แน่ ๆ ว่ามึงเลือกที่จะเลี่ยงภาษาอังกฤษเวลาเขียน.. มึงยึดติดกับรูปแบบ (อย่างน้อยก็ระดับนึง) ภาพวาดสมัยใหม่ มีการใช้ที่ว่าง ทำให้เกิดอิสระในตัวภาพ หรือมุมมองที่เปลี่ยนไป.. ข้อจำกัดทางรูปแบบน้อยลง.. ทำให้คนมองรู้สึกมีอิสระ.. ได้ใส่ความเห็นส่วนตัวลงในภาพ..

ลืมบอกอีกอย่าง.. กูไม่มีความรู้เรื่องศิลปะ หรือหนัง.. ถ้าพูดไรผิด ขอโทษด้วย..

Anonymous said...

...

Anonymous said...

ตอนแรกเข้ามาจะด่า ว่า ร้องหาพ่อมึงหรอ (วันนี้วันพ่อ) แต่อ่านของใครไม่รู้ที่คอมเม้นท์ไว้(กี้ป่ะ) ก็ให้สงสัยว่า เขียนหลายๆเรื่องก็ได้นะโบ๊ท สวิง ไปเรื่อยๆ อย่ได้มีรูปแบบให้คนจับได้ อยากเขียนการเมืองก็เขียน เรื่องถักผ้าพันคอก็ได้ หรือ ก๊าดจอรุ่นใหม่ก็ไหว

ชีวิตต้องฟังกี้กันหน่อยว่ะ อย่าไปยึดติด

หญิงบนโลกนี้มีอีกมหาศาล

ไคโย้ตี้สวยๆก็มีมากมาย 5555

เอาน่าๆๆๆๆๆๆๆ

ว่าแต่ร้องหาพ่อมึงหรีอ ไอ้สัด


ทศเอง

คิวว์ said...

เข้ามาขำ

Anonymous said...

แวะมาทักทายจ้า...

เห็นเขียนชักจูงไว้ใน space หลายครั้ง เลยตามเข้ามาดูซักหน่อย อิอิ ;)

take care ja

Anonymous said...

i hope you will tum jai dai soon na ja both...try to read the website i send u na...i might help a bit...kaew

Anonymous said...

C_C ฉันไม่รู้หรอกว่าน้ำตานั้น คนเราสามารถผลิตได้มากน้ิอยแค่ไหน อาจจะมากหรือน้อยก้ออาจจะขึ้นอยู่กับว่า น้ำตานั้นได้ชะล้างบางสิ่งออกไปจากภายในได้หมดสิ้นหรือยังหรือเจ้าของน้ำตาเหล่านั้นตระหนักได้ถึงกาลแล้วว่า....