ในวงสนทนาระหว่างเพื่อนที่คบกันมาเกือบสิบปี
ผมเริ่มสงสัยอะไรบางอย่าง...
เราเคยอยู่เงียบๆ แล้วเงี่ยหูฟังเสียงจากข้างในตัวเองกันบ้างไหม
...
...
...
หลายคนรอบข้าง ต่างเริ่มต้นเดินบนเส้นทางชีวิตของตัวเอง
ต่างคนต่างกำหนดจุดหมายปลายทาง
บางคราว ผมสงสัยว่า เส้นทางที่เขาและเธอเลือกเดิน ใครกันกำหนด
หลายครั้ง เมื่อคนส่วนใหญ่ต่างยอมรับว่า แบบนั้นดี แบบนี้เยี่ยม
หลายคนก็พร้อมที่จะกำหนดจุดหมายปลายทาง กำหนดทางเดิน ในทิศทางเดียวกันกับที่คนส่วนใหญ่เห็นว่าดี
บางคนเป็นหมอ เป็นวิศวกร เป็นนักบริหาร โดยที่ตัวเองยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่า ทำไมถึงอยากเป็น
เป็นเสียงจากข้างในที่อยากเป็น ฤเป็นเสียงจากคนรอบข้างที่อยากให้เป็น
บางคน สมัครเข้าทำงานในองค์กรใหญ่ ที่ซึ่งวัฒนธรรมและบรรยากาศแตกต่างจากที่ตัวเองฝันไว้
เพราะเป็นที่ยอมรับกันในคนหมู่มากว่า อยากก้าวหน้า ต้องมาเริ่มต้นที่นี่ ต้องเดินตามขั้นตอนแบบนี้ แบบนั้น
บางคราวผมนึกสงสัยว่า ผู้คนเหล่านั้น กำหนดเส้นทางเดินอย่างไร
พวกเขาเคยตั้งใจฟังเสียงจากข้างในบ้างไหม ว่าตัวเอง มีความสุขกับอะไร
ฤว่าการมีชีวิต มีหน้าที่การงาน อันเป็นที่ยอมรับของคนหมู่มาก คือสิ่งที่พวกเขาต้องการ
จริงอยู่ การเป็นที่ยอมรับมันหอมหวาน ใครก็อยากเป็นที่ยอมรับของใครและใคร ...ความรู้สึกนี้ ไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเอง
แต่เราเคยถามตัวเอง แล้วได้คำตอบที่ค่อนข้างชัดเจนกันบ้างไหมว่า เราอยากไปยืนตรงจุดไหน
บางที เราฟังแต่เสียงรอบข้าง ว่าแบบไหนดี แบบไหนเยี่ยม เราก็ตั้งความหวังว่าจะไป ตั้งใจว่าจะทำ
จนหลายครั้ง เราเอง ละเลยเสียงจากข้างในตัวเอง ที่น่าจะได้ยินชัดเจนที่สุด ว่าเราอยากเป็นแบบไหน
ผมสงสัยว่า ความสุขที่ได้เป็นที่ยอมรับจากคนหมู่มาก กับความสุขที่ได้เดินตามเสียงจากข้างในตัวเอง มันแตกต่างกันบ้างไหม
