dependent - independent - interdependent

[คัดลอกมาจาก http://theaestheticsofloneliness.blogspot.com/ อีกที]

"ตอนต้นปีที่ผ่านมา ผมได้ไปสัมภาษณ์วิศิษฐ์ วังวิญญู เรื่องหนังสือเล่มใหม่ของเขา ที่ชื่อว่าสุนทรียสนทนา
เขาพูดไว้ประเด็นหนึ่งซึ่งน่าสนใจมาก เขาบอกว่าชีวิตคนเรามีพัฒนาการอยู่ 3 ขั้น
คือ dependent - independent - interdependent
เริ่มต้นจาก dependent ที่ในวัยเด็กตั้งแต่แรกเกิดจนถึงช่วงปฐมวัย เรายังต้องพึ่งพาอาศัยการเลี้ยงดูและความมั่นคงทางจิตใจจากพ่อแม่ ครูอาจารย์
พอเข้าสู่ขั้น independent คือในช่วงวัยหนุ่มสาว ที่เราจะต้องพัฒนาความเป็นตัวของตัวเอง ยืนหยัดใช้ชีวิตให้ได้ด้วยตัวเอง แสวงหาอุดมคติของความเป็นปัจเจกชน และทนต่อความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา
เมื่อเราอยู่ได้อย่าง independent จึงเข้าสู่พัฒนาการขั้นที่ 3 คือ interdependent ชีวิตที่แข็งแกร่งมั่นคง ตัวตนที่เต็มเปี่ยม ไม่ได้ขาดพร่องจนต้องรอผู้อื่นมาเติมเต็ม และยืนหยัดอยู่ได้ด้วยตัวเอง
ในขั้นนี้ เราจึงจะเป็นผู้เลือกเอง ว่าจะเข้าไปมีความสัมพันธ์กับใคร
ผมเข้าใจว่าชีวิตต้องมาถึงในขั้นตอนนี้ เราจึงจะสามารถเข้าใจเรื่องความรักและมิตรภาพ ได้อย่างแท้จริง
เราไม่ได้ "รัก" เพื่อน แฟน หรือเมีย เพียงเพราะว่าเราต้องการใครมาช่วยเติมชีวิตที่ขาดพร่อง และไม่มีความเป็นตัวของตัวเองของเรา"

...
...
...

อ่านแล้วก็ให้นึกถึงชีวิตตัวเอง
ตอนนี้ ตัวเราอยู่ในระดับขั้นไหน?

จะบอกว่า dependent ก็อาจใช่
ในเมื่อเงินทองที่ใช้เป็นค่าเล่าเรียน ค่าเดินทาง ค่ากินอยู่สำหรับชีวิตในประเทศอังกฤษนี้ ผมไม่ได้หามาได้ด้วยตัวเอง
(แม้ว่า ถึงเวลานี้ ผมจะมีงานพิเศษนอกเวลา เพื่อหารายได้มาเป็นค่ากินอยู่ก็ตาม)

จะบอกว่า independent ก็มีส่วน
ในเมื่อผมเอง ก็มีแนวทาง ความคิดแห่ง อุดมคติของความเป็นปัจเจกชนอยู่บ้าง (หากผมเข้าใจความหมายของคำนี้ไปในทิศทางเดียวกันกับเจ้าของบทความข้างบน)
และผมก็มั่นใจว่าผมพัฒนาความเป็นตัวของตัวเองมาระดับหนึ่ง(อาจยังไม่สุด)
ที่มั่นใจที่สุด... ผมทนต่อความโดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงาได้ (บทพิสูจน์จากช่วงเวลาใน Wismar, Germany หรือแม้แต่บางช่วงเวลาที่นี่ Falmouth, UK)

จะบอกว่า interdependent ก็ไม่กล้าที่จะอวดอ้าง? (ไม่ทราบ... แต่สำหรับผม ระดับขั้นนี้ มันดูสูงส่งอยู่ไม่น้อย)
แต่ผมแน่ใจว่า ผม"เป็นผู้เลือกเอง"ว่าจะเข้าไปมีความสัมพันธ์กับใคร? (ในความหมายรวมทุกความสัมพันธ์ ไม่ว่าจะเป็น คนรัก เพื่อน ฯลฯ)

ถ้าจะต้องให้คำตอบกับตัวเองจริงๆ
ผมคงอยู่ในรอยต่อของระดับ dependent ที่กำลังก้าวเข้าสู่ independent โดยมี interdependent เป็นเป้าหมาย ล่ะมั้ง

ผมยังคงหาเลี้ยงตัวเองไม่ได้... แต่ผมกำลังเดินตามเส้นทางที่ผมคิดไว้แล้วว่า มันจะพาไปสู่จุดนั้น
ผมยังคงไม่มั่นคงถึงที่สุด ในความเป็นตัวของตัวเอง ในอุดมคติของความเป็นปัจเจกชน... แต่ผมรู้ว่าผมมีมันเป็นแรงขับอยู่ข้างใน (นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผม เป็น อยู่ อย่างทุกวันนี้)
ผมยังคงไม่มีชีวิตที่แข็งแกร่งมั่นคง ตัวตนที่เต็มเปี่ยม... แต่ทางที่ผมเลือกเดินมา ผมคิดว่ามันจะพาผมไปสู่จุดนั้นได้

...
...
...

สำหรับผม ที่สุดแล้ว มันไม่ได้สำคัญว่า เราจะไปอยู่ในระดับไหน
มันไม่ได้บ่งชี้ว่า เราดีกว่าคนอื่นๆ

สำหรับผม สำคัญเพียงว่า
เรารู้ว่าเราเดินมาตามเส้นทางไหน
เรารู้ว่าเรากำลังเดินอยู่บนเส้นทางช่วงไหนของชีวิต
เรารู้ว่าเรากำลังมุ่งหน้าไปยังจุดหมายใด

...ขอเพียงเรามีสติ รับรู้ เข้าใจ ในวิถีของตัวเรา...