ช่วงนี้สับสนกับชีวิตชะมัด... จะเอาไง จะเอาไง จะเอาไง จะเอาไง
เป็นวิศวกร ทำโรงงานสองสัปดาห์ รวมกับออฟฟิศปัจจุบันอีก 2 เดือน เป็นสองเดือนครึ่ง ... ความสับสนก็ยังคงอยู่
ยังไม่เบื่อ ยังไม่เบื่อ ... เอ โน้มน้าว สะกดจิตตัวเองอยู่ฤเปล่านี่?
แต่ใครล่ะ อยากจะทำงาน มากว่าอยากอยู่สบายๆ ...ถ้าเสกเงินทองได้เหมือนนักมายากลน่ะนะ
กับงานที่(คิดว่า)ชอบ สนุก ...พวกดนตรี หนัง ทีวี หนังสือ อะไรแบบนั้น
จะไปทำจริงๆ ก็พอมีหนทางอยู่
แต่คงดูแลได้แค่หัวเดียวข้าวเหนียวนึ่ง
แล้วพ่อแม่ แล้วทางบ้านล่ะ? กี่ปีถึงจะมั่นคงพอที่จะดูแลได้ด้วย
กับงานที่ทำอยู่ เริ่มต้นก็สองหมื่นทอนสองพัน (ในความหมายที่พ้นทดลองงานไปแล้ว)
(บางคนอาจบอก...ไม่เยอะ
ผมอยากบอก...ไม่น้อย)
ทำไปเรื่อยๆ ความก้าวหน้าคงมีอยู่ และมั่นคงพอที่จะดูแลคนอื่นด้วย ในเวลาไม่นาน
ใจอยากเลือกทางที่สนุก... ไม่ใช่คนหรูหราอยู่แล้ว เงินเหรอ มีก็ดี ไม่มีก็ได้
ไม่เคยถูกสอนให้เห็นเงินเหมือนพระเจ้า เพราะความสุขบางครั้งหาได้จากสิ่งเล็กๆ น้อยๆ รอบตัว
แต่ก็ไม่หันหลังให้กับสังคมแบบบริโภค(จำมาจากคุณตุลย์) รับรู้ว่าในการดำรงชีวิตในโลกปัจจุบัน มันเป็นความจำเป็นอย่างหนึ่ง
ด้วยความรู้สึกว่า ยังหนุ่ม ยังมีแรง อยากจะผจญภัยบ้าง
แต่หลายปัจจัยมันยังดึงไว้อยู่... ทนหน่อย ทนหน่อย
ได้...ทนได้... แต่ตั้งขีดจำกัดไว้เท่าไรดีล่ะ?
อยากจะคิดให้มันง่ายๆ แค่ถามตัวเองว่าจะมีความสุขไหม... พูดง่าย แต่ทำยาก
ยิ่งสับสน ยิ่งคิด ยิ่งฟุ้งซ่าน
เลยเถิดไปถึงว่า ถ้าอยากมีครอบครัว งานแบบไหนถึงจะรองรับ?
งานที่(คิดว่า)ชอบ แต่ไม่มั่นคง แล้วใครจะอยากมาร่วมหัวจมท้ายด้วย
งานที่ไม่(ค่อย)ชอบ(เท่าไร) น่าจะมั่งคง แต่วันหนึ่ง คงกลายเป็นเหมือนคล้ายๆ กับหุ่นยนต์ที่ถูกโปรแกรมมาให้เข้ากับระบบ
คิดไปไหนกันนี่? ฟุ้งซ่าน เพ้อเจ้อ ไม่มีหยุด
พอๆๆ ... กลับมา กลับมา
ก็ไม่รู้สินะ... มันอธิบายไม่ถูก
เหมือนเป็นโรคเหงา ของมนุษย์เงินเดือนในเมืองใหญ่
มันเป็นยังไงหรือ ไอ้โรคที่ว่า...
ที่แน่ๆ ... สับสน สับสน สับสน สับสน
เลือกแบบไหน?
1 comment:
จะเลือกแบบไหน ก็คิดดีๆละกันเพ่...เวลามันผ่านไปเร็ว
Post a Comment