ผมถูกทิ้ง
แต่ผมไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย
...
...
...
วันนี้ได้คุยกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง
ผมกับมัน เรารู้จักกันมาประมาณสิบปีได้
เรื่องมันเริ่มตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมปลาย ผมเรียนห้องหนึ่ง มันเรียนห้องข้างๆ
มันบอกว่าที่ห้องมันน่าเบื่อ วันหนึ่ง มันและผมจึงได้มารู้จักกันและกลายเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน
มานั่งนึกๆ ดู เวลามันก็ผ่านไปเร็วเหลือเกิน
สิบปีกว่าแล้ว ตั้งแต่พวกเรายังวิ่งเล่นเฮฮากันหลังเลิกเรียน สมัยมัธยมปลาย
ก่อนไปเรียนพิเศษหรือกลับบ้าน ก็แวะกิน ก๋วยเตี๋ยวดู๋ดี๋ ข้าวเย็น(และน้ำร้านป้า)ที่โรงอาหารสัตวแพทย์จุฬาฯ หรือที่อื่นๆ ในละแวกนั้น
จนมาถึงวันนี้มันและเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่ม มีหน้าที่การงานที่ดี มีอนาคตที่ดีกันไปหมดแล้ว (ยังเหลือแต่ผมที่ยังลูกผีลูกคนอยู่)
เดินทางย้อนกลับไปในความทรงจำ ผมพบเจออะไรสนุกๆ ชวนให้อมยิ้มอยู่มากมาย...
มันจีบสาวครั้งแรก(ฤเปล่า?)ตอน ม.4 มันก็เล่าให้ผมฟัง ผมก็ยุงยงส่งเสริมอยู่เบื้องหลัง
ผมให้ดอกไม้สาวครั้งแรก(แน่ๆ)ตอน ม.4 มันก็ยืนยุยงส่งเสียงเชียร์อยู่ข้างนอกห้องเรียน (พร้อมๆ กับที่เพื่อนอีกคนหนึ่งใช้ฝ่าเท้าบรรจงผลักผมเข้าไปในห้อง - เอ ผมเคยขอบคุณมันไปฤยังนะ สำหรับดอกกุหลาบที่มันและเพื่อนอีกคนไปสั่งมาให้โดยที่ผมไม่รู้เรื่อง รวมถึงเสียงเชียร์และแรงสนับสนุน)
มันอยากกินเหล้าให้เมาเป็นครั้งแรกในชีวิต(คิดว่าครั้งแรกนะ) ด้วยความคะนองในวัยหนุ่ม(ไม่เกี่ยวกับหญิงสาว) มันก็ชวนผมและเพื่อนอีกสองสามคนไปดื่มเป็นเพื่อน
ผมกินหล้าเมาเหมือนหมาเป็นครั้งแรกในชีวิต ก็คืนนั้นเอง ที่บ้านมัน (เหมือนหมาจริงๆ คลานออกไปอ้วกที่ถังขยะหน้าบ้านไม่รู้กี่รอบ)
มันเมาหนักสุดในชีวิต (ถ้าไม่ใช่ครั้งเดียว ก็ต้องเป็นหนึ่งในจำนวนนั้น) ถึงขั้นจะกระโดดตึก เหตุเพราะอกหักครั้งใหญ่(ไม่ใช่จากสาวคนแรก) ผมกับเพื่อนอีกคนก็ไปอยู่ดูแลมัน คอยผลัดกันยุให้มันโดดและฉุดไม่ให้มันโดดอยู่นาน คืนนั้น เราอยู่กันถึงกี่โมงยามผมจำไม่ได้ แต่จำได้แม่นๆ ว่า ผมและเพื่อนอีกคนซึ่งเพิ่งหัดขับรถทั้งคู่และยังไม่มีใบขับขี่ ต้องจำยอมขับรถพามันไปนั่งกินเบียร์กันสามคนที่ถนนอักษะ (และความบังเอิญที่น่าขำก็คือ ในเวลานั้นเราทั้งสามไม่เคยสมหวังในความรักกันเลย ทั้งสามคนต่างก็ผิดหวังจากผู้หญิงสามคนจากโรงเรียนเดียวกัน ...เป็นส่วนผสมที่ลงตัวดีเหมือนกันแฮะ เลยคุยกันได้ยาว)
ผมเมา(ไม่หนักสุดในชีวิต) เหตุเพราะอกหักจากสาวคนเดิม ก็มักจะมีมันอยู่ร่วมวงด้วยเสมอๆ
ยิ่งช่วงหลังๆ ผมกับมันยิ่งสนิทกันมากขึ้น ด้วยความที่เรามีโอกาสเจอกันค่อนข้างเยอะกว่าเพื่อนคนอื่นๆ ให้กลุ่ม
และที่สำคัญ ...เราโสดสนิทด้วยกันทั้งคู่
วันนี้ หลังจากผมมาตามหาเส้นทางชีวิตที่อังกฤษได้ประมาณสี่เดือน
ผมก็ได้รู้ว่า มันทิ้งผมไปแล้ว
ใช่... วันนี้มันมีแฟนแล้วครับ
หลังจากที่ครองตัวเป็นโสดกันมาตลอดสิบปีที่รู้จักกัน
สนุกสนาน เฮฮา ปรับทุกข์ แบ่งสุข ด้วยกันมาในทุกๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็น การงาน ชีวิต รวมถึงเรื่องของหัวใจ
วันนี้มันตัดช่องน้อยแต่พอตัว ทิ้งผมไปแล้ว
และอาจด้วยความที่เก็บกด โหยหา มาแสนนาน จะมีแฟนทั้งที มันก็มีแบบไม่ธรรมดาเสียด้วย (อย่าคิดพิเรนทร์ เพื่อนผมมีแฟนเป็นผู้หญิง) ให้สมกับที่รอคอยมานาน
นึกแล้วก็ขำดี
มันแจ้งข่าวดีชิ้นนี้กับผม โดยใช้เวบไซท์ยอดนิยมเป็นสื่อกลาง
มันบอกใบ้ให้ผมเข้าไปดู แถมบอกว่าผมไม่เห็นเองสักที ลุ้นให้ไปเห็นเองอยู่ตั้งนาน อยากให้สะใภ้(เซอร์ไพรส์ - ฮา)
จะว่าไป นี่คือมันชิ่งหนีผมไปโดยไม่บอกไม่กล่าวชัดๆ
ทิ้งให้ผมยืนงงๆ เอ๋อๆ (ปนอิจฉา) ทำความคุ้นเคยกับความผิดหวังอยู่คนเดียว
...
...
...
ผมถูกทิ้ง
แต่ผมไม่เสียใจ ไม่ร้องไห้ ไม่ฟูมฟาย
แถมยังดีใจ(กับมัน)อีกด้วยครับ
7 comments:
เมื่อวาน เรียนที่เตรียมในฐานะนักเรียนเป็นวันสุดท้ายแร้วอ่ะ ที่เหลือคือสอบ
รู้มั้ยว่าไม่อยากออกจากบ้านหลังนี้ เรย ไม่อยากจากโรงเรียนที่มากกว่าโรงเรียน
ตอนนนี้โคดโหวงเรยพี่ จายหายมาก
อยากยุเตรียมตลอดไปจิงๆ
สมนะหน้าาา
เมื่อไหร่จะเลิกโสดหล่ะเฮีย อิอิ
ถ้าผู้หญิงไม่เป็นเหมือนที่ต้องการ
โสดต่อไปเหอะ
กูก็โสด
และแล้วพี่ปองกับพี่โบ๊ทก็เริ่มเห็นในความงามของกันและกัน ....
แหะๆ อ่ะเฮียล้อเล่งงง
ผู้หญิงคนสุดท้ายที่พูด ถึงพี่ว่า ชอบผู้ชาย
ตอนนี้ พึ่งโดนพึ่สลัดทิ้งจากสถานะ นางบำเรอนะครับ
ระวังไว้น้องคิวว์
อย่าหาว่าเราไม่เตือน
อย่าหลงมาเป็นเมียเก็บผมล่ะ
Hahaha..you'd better be hurry then:) We are waiting for your good news.
ในฐานะที่รู้จักทั้งคู่มานานพอๆกัน--ถึงจะไม่หนิดหนมแนบแน่นเท่า
ขอยินดีกับคนที่โบ้ทกล่าวถึง เย้ ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงแล้วหลังจากตามหามานาน
แต่ไม่เสียใจกับโบ้ทนะ เพราะเรารู้ว่าสักวันโบ้ทต้องเจอแน่แน่จ้า...
รู่รึเปล่าเนี่ยว่าเราเป็นใคร... เราคือสาวที่อยู่ข้างห้องโบ้ทเหมือนกัน (ก็ห้องเดียวกับคนที่โบ้ทพูดถึงน่ะ) ถึงจะไม่ใช่คนที่ใครในที่นี้มาจีบก็เถอะ
Post a Comment