'Grand Line' - ทะเลชีวิต

บ่ายโมงครึ่ง...
ผมนั่งอยู่บนเตียง ข้างหน้าต่างในห้องนอน
ข้างนอกฟ้าขมุกขมัว ไร้แสงแดด ภายในห้องดูทึมๆ บรรยากาศชวนให้เหงา

นั่งใจลอย คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย

นี่ก็สัปดาห์หนึ่งแล้ว นับจากที่ย้ายชีวิตมาอยู่ที่ Falmouth
สัปดาห์แรก กับอะไรอะไรที่ไม่ลงตัว ก็พาลให้เหนื่อยใจอยู่ไม่น้อย
ตอนนี้ อะไรอะไรเริ่มเข้าที่เข้าทางบ้าง หวังว่าทุกสิ่งทุกอย่างจะดีขึ้นเรื่อยๆ

นั่งใจลอย คิดโน่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อย

โดยปกติ ผมไม่ใช่คนที่ชอบขีดเส้นทางเดินให้ชีวิตตัวเองนัก
กับอนาคตที่ยังดูไกลห่าง ผมอยากปล่อยให้ชีวิตได้เดินไปตามทางที่มันน่าเดินไป ณ เวลานั้น
อย่างดี ผมก็แค่กำหนดคร่าวๆ ว่าจะไปทางทิศไหน แต่ไม่ชอบและไม่อยากกำหนดว่าต้องเป็นองศาไหน ลิปดาเท่าไร
บางคนอาจบอกว่ามันไม่ดี ชีวิตจะเละเทะ
แต่จะให้ทำอย่างไร ในเมื่อบางสิ่งบางอย่างในร่างกายผม มันบอกว่าชีวิตผมถูกโรคกับการเดินทางแบบนี้มากกว่า

...
...
...

ผมชอบอ่านการ์ตูนมาก เรียกว่าติดเลยก็ได้
เรื่องหนึ่งที่ชอบมากคือ 'One Piece' เป็นเรื่องราวของตัวเอกที่อยากเป็นโจรสลัดที่ดีเหมือนกับผู้มีพระคุณของเขา
จึงออกเรือเดินทาง รวบรวมสมัครพรรคพวก โดยมีจุดหมายอยู่ที่สุดยอดมหาสมบัติ 'One Piece'
เมื่อตัวเอกและพวกพ้องเดินเรือเข้าไปในเขตทะเล 'Grand Line' อันเป็นที่อยู่ของ 'One Piece' เข็มทิศปกติ จะไม่สามารถใช้การได้
การเดินเรือต้องอาศัยเข็มทิศชนิดพิเศษ เฉพาะสำหรับการเดินเรือใน 'Grand Line' ที่เรียกกันว่า 'ล็อคโพส'
เมื่อเข้าสู่ 'Grand Line' เข็มทิศ 'ล็อคโพส' จะล็อคเป้าหมาย ชี้ไปที่เกาะเกาะหนื่งอยู่อย่างนั้น
จนเมื่อเดินทางไปถึง ทิ้งระยะเวลาหนึ่ง(แล้วแต่เกาะว่าจะกินเวลาเท่าไร) เจ้า 'ล็อคโพส' ก็จะล็อคเป้าหมาย(เกาะ)ต่อไป
เป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ ตลอดการเดินทาง จนไปสู่จุดหมายคือ 'One Piece'

...
...
...

'Grand Line' คงเหมือนทะเลชีวิตของผม
ผมไม่อยากขีดเส้นทางเดินให้ชีวิตตัวเองไว้ล่วงหน้า
เพียงแค่กำหนดเป้าหมายคร่าวๆ เป็นลำดับๆ ไป นั่นก็เพียงพอ
...เข้ามหาวิทยาลัย ผมกำหนดเป้าหมายคร่าวๆ คือเรียนให้จบ แล้วหางานทำเอาประสบการณ์
แต่ผม่ไม่เคยขีดเส้นให้ตัวเองอย่างชัดเจนว่า ต้องทำอะไร ทำนานแค่ไหน แล้วจะทำอะไรต่อไปจากนั้นอีก

ผมเชื่อของผมเองว่า เมื่ออยู่ในสถานการณ์นั้น ณ เวลานั้น กายและใจของเราคงจะทำหน้าที่เหมือนเจ้า 'ล็อคโพส' และสะกิดเตือนว่า การเดินทางครั้งต่อไปควรจะเริ่มต้นขึ้นได้แล้ว โดยมีจุดหมายอยู่ที่ใด

ระหว่างทาง เรือของผมอาจถูกลมพัด อาจถูกคลื่นซัดออกนอกลู่ทางไปบ้าง
แต่ทุกครั้งที่ ต้องเผชิญกับคลื่นลมเหล่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างสอนเราว่าต้องแก้ปัญหาอย่างไร
และท่ี่สำคัญ เมื่อผ่านพ้นมาได้ เรานั่นเองที่จะเรียนรู้ว่า คนเรามีความแข็งแกร่งเพียงใด มีความสามารถในการแก้ไขสถานการณ์ เอาตัวรอดได้ดีเพียงใด

ผมว่าการเรียนรู้เหล่านี้ สำคัญกว่าการที่เราจะไปถึงจุดมุ่งหมายฤไม่ เสียอีก
รู้จักที่จะแก้ปัญหา รู้จักที่จะใช้ชีวิต
และที่ผมเชื่อของผมเองว่าสำคัญมากที่สุด

...ระหว่างทาง เรารู้จักตัวเองมากขึ้น มากขึ้น...