please forgive me.....i can't stop loving you

...และแล้วรักที่มีก็จบลง มันก็คงเหมือนเก่า...

อยู่ๆ ก็นึกถึงท่อนนี้ของเพลงนึงขึ้นมา... กับเก้าปีที่ผ่านไป

...ไม่เหลืออะไรเลย แหลกสลายลงไปกับตา เหลือเพียงใจที่ว่างเปล่า กับฉันคนเดียวเท่านั้น...

อีกเพลง...

...
...
...

ผ่านไปเก้าปี ก็ยังคงเหมือนเดิม ร้องไห้ไม่ต่างจากครั้งแรกๆ
เมื่อไรหนอ น้ำตาจะหยุดไหล

ทำไม ทำไม ทำไม

...
...
...

30 มิ.ย. 2548 ค่ำๆ ดึกๆ เสียงโทรศัพท์ที่ดังขี้นกระชากความสนใจไปพร้อมๆ กับที่ชื่อของใครคนนั้นที่รักที่สุดแสดงอยู่บนหน้าจอ
ความดีใจครอบคลุมไปทั่ว โดยไม่รู้หรอกว่า มันจะเป็นจุดเริ่มต้นของน้ำตา

กับคำที่ใครคนนั้นทางปลายสายบอกมา ที่จริง มันก็เป็นเรื่องที่รู้กันอยู่แล้ว(อาจมีหลงๆ ลืมๆ ไปบ้าง ก็มาจากความตั้งใจส่วนหนึ่ง)
เรื่องๆ เก่าๆ ซ้ำๆ เดิมๆ ...
แต่ทำไม ใครคนนี้ก็ยังไม่สามารถจะสะกดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกไว้ได้
ยังคงร้องไห้เหมือนเช่นเคย ...ฤอาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ

ทำไม ทำไม ทำไม

...
...
...

ความรักที่ให้ไป มันจะมีค่าในสายตาเธอบ้างไหม?
เขาที่เธอรัก จะรักเธอไม่น้อยกว่าที่ฉันรักเธอไหม?
ความรู้สึกดีๆ ที่มากกว่าเพื่อน และอาจพัฒนาไป เธอเคยมีให้ฉันบ้างไหม?
ทำไม ทำไม ทำไม
...
...
...

สมองเหมือนจะวิ่งวุ่นอยู่ตลอด ในขณะที่รู้สึกว่างเปล่าไปด้วยในที

ฉันจะอยู่ต่อไปด้วยความรู้สึกแบบไหน?
ฉันจะรักใครได้มากมายเท่านี้อีกไหม?
ฉันจะมีความสุขเต็มที่ได้อีกไหม?
ทำไม ทำไม ทำไม

...
...
...

คำถามที่ไม่สิ้นสุด
เหมือนๆ กันกับความรักที่ไม่สิ้นสุด


..."ในความเป็นเพื่อน เรายังมีความรักให้เธอเสมอ"...