จากเพลงชาติ ถึงรากเหง้า

เมื่อวานและวันนี้
ตื่นเช้า ไปทำงานตามปกติ
...
...
"เวลา แปดนาฬิกา"
ประโยคนี้ ดังขึ้นขณะผมสอดบัตรโดยสารรถไฟฟ้าเข้าเครื่อง
แล้วเพลงชาติก็ดังขึ้น
ทุกคน(จริงๆ ก็ไม่ทุกคน แต่ 90% ล่ะนะ) ก็หยุดยืนตรงเคารพธงชาติ
...
...
แปลกตาดี
แปดโมง ช่วงเวลาเร่งด่วน
ภาพที่ชินตาคือ ผู้คนเร่งรีบ บ้างแก่งแย่ง บ้างมีน้ำใจ (เหรียญมีสองด้านเสมอ) ทุกอย่างดูวุ่นวาย
วันนี้ ภาพที่เห็น ถึงแม้จะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ ไม่ถึง 2 นาที แต่มันต่างไปจากที่เคยชินตา

พูดไม่ถูกแฮะ
แต่รู้สึกดีอยู่ลึกๆ แอบอมยิ้มคนเดียว ไม่รู้จะมีใครเห็นและหาว่าบ้าฤเปล่า

ไม่รู้สิครับ ผมดีใจ ที่เรายังมีโอกาสได้ฟังเพลงชาติ ได้ยืนตรงเคารพธงชาติ วันละสองหน
และดีใจที่คนส่วนใหญ่ยังคงปฏิบัติเหมือนๆ กับที่ได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กๆ
ไม่ว่าจะทำเพราะอาย ถ้าจะเป็นคนเดียว(หรือหนึ่งในไม่กี่คน)ที่ไม่หยุดยืนตรง
หรือจะทำเพราะเป็นความเคยชิน ผสมกับที่เห็นชาวบ้านเค้าทำกัน ก็เลยทำตาม
แต่ผมก็ยังดีใจที่มันยังถูกปลูกฝังอยู่ในตัวของคนส่วนใหญ่
...
...
นึกถึงเรื่องนึง ที่อ่านจากบทสัมภาษณ์ฝรั่งคนนึงที่มาแต่งงานกับคนไทย และอาศัยอยู่ในเมืองไทย จากหนังสือ OPEN
ฝรั่งคนนี้เค้าให้ลูกเรียนโรงเรียนโรงเรียนรัฐในละแวกใกล้บ้าน(ถ้าจำไม่ผิดไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงครับ)
แทนที่จะส่งลูกเรียนโรงเรียนนานาชาติอย่างที่เป็นที่นิยมกันในสมัยนี้(สำหรับผู้มีอัน(เหลือ)จะกิน...ไม่ได้ต่อต้านนะครับ ผมเองยังเคยคิดว่า ถ้ามีฐานะพอ ก็น่าสนใจอยู่...)
ฝรั่งคนเดิมนี้ ให้เหตุผลว่า (อาจไม่ตรงเป๊ะๆ แต่ไม่ใกลกันนักแน่ๆ)
"ผมเชื่อว่า คนเราควรเกิดมาและเติบโตมากับราเหง้าทางวัฒนธรรมเพียงหนึ่งเดียว"
ดังนั้นเค้าจึงไม่ส่งลูกเรียนโรงเรียนนานาชาติ ด้วยความรู้สึกที่ว่าความปนเปทางวัฒนธรรม จะทำให้"ฐาน"ไม่แน่น
...(รายละเอียดต่อๆ มา ผมจำไม่ค่อยได้แล้วครับ)

ผมเองเห็นด้วยกับความคิดนั้น...และชอบความคิดนั้นอยู่พอควร

วันนั้น หลังจากเห็นภาพที่ไม่ชินตา ผมนึกถึงเรื่องราวและคำพูดของฝรั่งคนนี้ขึ้นมา
จริงๆ มันไม่ได้เกี่ยวกันนัก ... แต่หัวผมเป็นแบบนี้ล่ะครับ มักจะกระโดดข้ามจากความคิดนึง ไปสู่ความคิดนึงที่อาจจะไม่ได้เกี่ยวกันอย่างแน่นหนาเท่าไร

พรุ่งนี้ถ้าได้ยินเพลงชาติ อย่าลืมยืนตรงเคารพธงชาติกันนะครับ